Indexeren of isoleren? Hoe Rotterdam haar kwetsbaarste inwoners vergeet
Schrikken bij het zien van het kassabonnetje, dat ene boek toch niet kopen of je sportabonnement moeten opzeggen omdat het te duur wordt. Een beeld dat afgelopen jaren herkenbaar is geworden voor veel Rotterdammers. Almaar duurdere boodschappen en steeds hogere prijzen zijn dagelijkse realiteit als gevolg van de stijgende inflatie.
Gelukkig wordt dit steeds vaker gecompenseerd door middel van indexatie via lonen. Bij loonindexering is er sprake van een koppeling van de lonen aan de prijsontwikkeling, waardoor de koopkracht van de werknemers gelijk blijft. Zo wordt geprobeerd om te voorkomen dat mensen door inflatie in de armoede terechtkomen. Des te vreemder dat dit college van Leefbaar, VVD, D66 en Denk belangrijke ondersteuningsregelingen voor mensen in armoede niet wil indexeren. Voor de ChristenUnie is het onbegrijpelijk dat het college juist de mensen die het hardst getroffen worden, nog harder laat vallen.
In Rotterdam worden de laagste inkomens financieel ondersteund met onder andere het AOW- of Jeugdtegoed. Deze regelingen zijn belangrijk om te voorkomen dat armoede ervoor zorgt dat mensen in de maatschappij niet mee kunnen komen. Het stelt ze in staat om bijvoorbeeld schoolspullen te kunnen kopen, zodat kinderen op school echt mee kunnen doen. Maar denk ook aan primaire behoeften als kleding of de noodzakelijke thuiszorgproducten zoals een rollator of douchekruk.
Dagelijkse boodschappen zijn een groot deel van de uitgaven van deze groep Rotterdammers. Daardoor treft inflatie mensen in armoede, dus mensen die in aanmerking komen voor dit soort tegoeden, het hardst. Het is dan ook broodnodig dat deze groep niet achteruitgaat. Onderzoekers zijn glashelder: de beste investering in de samenleving is de investering in armoedebeleid. Zoals blijkt uit onder andere onderzoek van het Verwey-Jonker Instituut betekent minder armoede, minder dakloosheid, minder eenzaamheid en minder zorgbehoefte. Oftewel een kleine investering met een groot resultaat voor de stad.
Ondanks de torenhoge inflatie, bevriest dit college de AOW- en Jeugdtegoeden in plaats van ze juist te indexeren. De verklaring? De gemeente heeft te weinig geld. Maar zoals al eerder genoemd is dit enorm kortzichtig: Wie niet investeert in het tegengaan van armoede, wie dus mensen in armoede maatschappelijk buitenspel zet, zal straks een aanzienlijk hogere rekening gepresenteerd krijgen.
Op de dag dat de gemeenteraad kennis heeft genomen van het voorstel van het college om de AOW- en Jeugdtegoeden niet met de inflatie mee te laten groeien, kregen raadsleden te horen dat hun raadsvergoeding wel wordt verhoogd. Een ongelukkige, maar pijnlijke samenloop van omstandigheden.
Gelukkig treedt er waarschijnlijk spoedig een nieuwe wethouder armoedebeleid aan, vol plannen en ambitie. Zal zij wel durven investeren in de mensen die het nodig hebben, of laat ook zij zich verleiden tot bezuinigingen voor de korte termijn?
